Het transport in Europa dreigt vast te lopen door een tekort aan chauffeurs. De Europese Unie investeert daarom in veilige parkeerplaatsen en transportbedrijven schaffen extra luxe vrachtwagens aan. Toch ligt daar niet de oplossing. Het begint allemaal met een beetje respect.

Als je chauffeurs vraagt wat ze van hun baan vinden, dan zullen ze over het algemeen zeggen dat ze tevreden zijn. Toch raden ze niemand aan om achter het stuur te kruipen van een vrachtwagen. Dit is de conclusie van tal van onderzoeken die afgelopen jaren zijn uitgevoerd. De redenen voor het gebrek aan enthousiasme zijn meestal hetzelfde. Het salaris wordt genoemd, net zoals stress. Parkeren voor de tachograaf uit de tijd loopt is praktisch onmogelijk, zeker als de parkeerplek voorzieningen moet hebben en veilig moet zijn.

Toch staan deze redenen waarom chauffeurs ontevreden zijn, nooit op de eerste plaats. Als hoofdreden noemen chauffeurs steevast de manier waarop ze behandeld worden onderweg en op laad- en loslocaties. Het gebrek aan respect zien zij als de belangrijkste oorzaak van het chauffeurstekort. Hoewel ik over dit onderwerp al regelmatig geschreven heb, was ik geschokt toen ik het zelf ervoer.

Eye-opener

Onlangs reed ik een dagje mee met een chauffeur. De beste man was een vrolijke vent, met een mooie nieuwe vrachtwagen. Op de trailer stond een tankcontainer, die bij een bedrijf in de Rotterdamse haven vol moest met chemicaliën. De chauffeur waarschuwde me al dat het bedrijf slecht bekend stond. De wachttijden zijn vaak lang, zelfs als je precies op de afgesproken tijd kwam. Was je te vroeg of te laat, dan werd je zelfs helemaal niet geholpen.

Het bezoek aan dit bedrijf was een eye-opener. Al direct bij binnenkomst werden we denigrerend benaderd door het personeel. Papierwerk verdween op een stapel. De wachtruimte, bestaande uit een tafel met stoelen en een koffie-automaat, zat vol chauffeurs die verveeld op hun telefoon zaten te kijken. Er heerste een soort gelaten sfeer. Ze waren overgeleverd aan de nukken van de mannen achter de balie, die openlijk bespraken hoe groot hun hekel aan chauffeurs was.

De werkelijkheid is erger

Uiteindelijk mocht de chauffeur, waarmee ik mee reed, anderhalf uur na de oorspronkelijke tijd gaan laden op het terrein. Ook dat ging niet van harte. Aansluitingen waren kapot, net zoals de weegbrug. Het terrein was overal opgebroken, waarbij de vrachtwagens maar door het stoffige zand moesten rijden. Bij de balie werden de papieren ons zowat toegesmeten, zonder dat er een woordje af kon. Drie uur na aankomst verlieten we het terrein met een volle tankcontainer.

Ik stond perplex. Je kunt lezen over het soort gedrag dat chauffeurs tegenkomen op laad- en losadressen, maar de werkelijkheid is tien keer erger. Mij werd duidelijk dat dit exact is wat chauffeurs bedoelen met een gebrek aan respect. Op deze manier kun je het vak van chauffeur inderdaad niet verkopen. Niemand wil zo behandeld worden. Sterker nog: niemand zou zo behandeld mogen worden. Toch is dit voor vele chauffeurs de dagelijkse werkelijkheid. In een wereld waar de klant koning is, is de chauffeur slechts de vervoerder.